A Private War is een klein monument voor Marie Colvin, een oorlogscorrespondente die over onmatig veel lef en empathie beschikte. Matthew Heinemans regie legt de nadruk op Colvins werk in oorlogsgebieden, maar toont ook haar privésores. Met veel drank en bravoure, en soms ook therapie, probeerde ze de stress en de trauma’s onder de duim te houden.
Ondanks haar trauma’s blijft Colvin telkens weer terugkeren naar oorlogsgebieden om daar verslag van te doen. Is het engagement en het geloof daarmee iets bij te dragen aan de wereld of die zelfs te veranderen? Of is het, zoals fotograaf en kompaan Paul Conroy suggereert, verslaafd zijn aan spanning?
Naast de fysieke schade die Colvin daarbij oploopt, krijgt ze ook steeds meer last van een posttraumatische stressstoornis. Flitsen van herinneringen en nare dromen, die effectief in de film gemonteerd worden, lijken een normaal leven steeds moeilijker te maken.
Door dit te tonen omzeilt regisseur Heineman de machoclichés die veel films over oorlogscorrespondenten kenmerken. Daarin zien we eigenlijk alleen maar journalisten die nauwelijks onder de indruk lijken van gevaar. Alsof deze beroepsgroep alleen maar uit stoere adrenalinejunkies bestaat.
