Aardige tragikomedie waarin een ouder echtpaar pogingen doet tot een romantisch weekend in Parijs. Het knappe aan A Weekend in Paris is dat de hoofdpersonen sympathiek blijven, ondanks hun gezeur en gevit. En met de naturel spelende Jim Broadbent en Lindsay Duncan heeft deze film bovendien twee hoofdpersonen waarvan je hoopt dat ze het samen redden.
Nick en Meg staan voor het Parijse hotel waar ze dertig jaar geleden hun huwelijkreis vierden. Zij ziet een bouwval, hij probeert er nog iets romantisch van te maken. Maar zij laat zich niet overtuigen en sleept hem mee naar een peperduur alternatief, waar ze tot zijn schrik een gigantische suite krijgen. De Eiffeltoren bevindt zich zowat op het balkon en Tony Blair bracht er volgens het personeel twee nachten door. ‘Als de lakens maar verwisseld zijn’, merkt Nick quasi-gelaten op.
De toon is dan al gezet in ¬Michells bitterzoete A Weekend in Paris. Hij vindt dit, zij vindt dát. Vileine dialogen slaan om in tederheid, blikwisselingen lijken het einde van de relatie aan te kondigen of hebben juist iets verliefds. Ondertussen probeert het echtpaar van hun uitstapje, en van hun huwelijk, te redden wat er te redden valt.
