Alamar laat zien hoe Natan, die sinds de scheiding van zijn ouders bij zijn moeder in Rome woont, een paar weken bij zijn vader Jorge in Mexico doorbrengt.
Het verhaal speelt zich af bij het koraalrif Banco Chinchorro, aan de Mexicaans-Caraïbische kust.
Grootvader, Jorge en de vijfjarige Natan brengen hier hun dagen door met vissen en bijbehorende werkzaamheden die een eenvoudig bestaan mogelijk moeten maken. Boten en huizen zijn blauw of geel geschilderd, exotische bloemen groeien bij het strand en de lucht wordt ’s avonds paarsdonker.
Uit verhaal vooraf weten we al dat het de laatste dagen zijn die Natan bij zijn Mexicaanse vader doorbrengt. Hij gaat weer bij zijn Italiaanse moeder wonen. Daar wordt niet melodramatisch over gedaan, het wordt gebracht als een voldongen feit. Regisseur González-Rubio vermijdt grote uitspraken over loslaten, opgroeien en weggaan. Zo zwaar lijkt het allemaal niet bedoeld te zijn. En toch als je weet dat het voor de laatste keer is, stemmen bezigheden als het schrobben van een boot of het vangen van vis behoorlijk melancholisch. Alamar is eigenlijk nog voor de aftiteling verworden tot een herinnering.
Na zeventig minuten ode aan het koraalrif Banco Chinchorro, met overal het geluid van water, valt voor iedereen het naderende afscheid zwaar.
Alamar was een van de winnaars van een Tiger Award op het International Film Festival Rotterdam, en ontpopte zich daar ook tot een van de publiekslievelingen.
Dat is geen wonder: het is moeilijk weerstand te bieden tegen de schoonheid van het koraalrif en de liefdevolle verhouding tussen vader en zoon. De eenvoud van het vissersbestaan is vertaald in een rustige, observerende filmstijl. Een pure documentaire, zo lijkt het.
