Amerrika, onder regie van Cherien Dabis is ondanks het trieste uitgangspunt, een allesbehalve zwaar drama. De hoofdpersonen, een moeder en een zoon, blijven de rotsvaste hoop houden dat het allemaal wel goed komt. Dit doet ze ontstijgen uit hun eigen misère zonder hun situatie te onderschatten.
De Amerikaanse droom leeft ook voor veel immigranten en speelt een doorslaggevende rol om zich in de VS te willen vestigen. Voor de Palestijnse Muna is het leven op de Westelijke Jordaan-oever bijna ondraaglijk geworden. Een simpel boodschapje doen, is door de vele grenscontroles een dagtaak geworden.
De deprimerende en uitzichtloze situatie van Muna en haar zoon Fadi lijken voorgoed voorbij als Muna hoopvol bericht van haar zus uit Illinois krijgt. Ze besluit haar biezen te pakken, afscheid te nemen van haar vrienden en familie en in het vliegtuig naar het beloofde land te stappen. Het vak van bankbediende beschouwt Muna universeel en haar Engels is goed genoeg, dus een baan bij een Amerikaanse bank vinden, moet met haar achtergrond en werkervaring een eitje zijn.
Al bij aankomst in de Amerikaanse luchthaven komen Muna en Fadi erachter hoe grimmig de werkelijkheid is. De Amerikaanse droom is een zeepbel die binnen een mum van tijd is doorgeprikt en hun ideaalbeeld van Amerika wordt door een reeks tegenslagen keihard onderuit getrapt. Ze moeten daarnaast tegen de vele vooroordelen van de Amerikanen vechten. Want volgens veel van hun nieuwe landgenoten zijn alle Palestijnen automatisch moslim en dus ook maar gelijk terrorist. Geen enkele bank wil Muna aannemen.
Amerrika, is een ijzersterke film geworden. Een film die nu eens niet drammerig, maar eerder lichtvoetig het leven beschrijft van eerste generatie immigranten op zoek naar een nieuw thuis.
