Annie Leibovitz is een van de beroemdste fotografen ter wereld. Haar bekendheid dankt ze vooral aan haar opvallende portretten van de groten der aarden: Demi Moore naakt en hoogzwanger, Whoopi Goldberg in een bad met melk, John Lennon in foetushouding naast Yoko Ono, een foto die vier uur voor zijn dood is gemaakt. Leibovitz heeft, naast haar talent, haar hele leven al het vermogen om op het juiste moment op de juiste plek te zijn. Haar zus Barbara maakte een portret over haar persoon en haar werk.
Annie groeit op in een auto. Het gezin verhuist voortdurend, waardoor Annie de wereld ‘door het kader van het autoraam’ leert kennen. Haar hele leven zal ze de werkelijkheid blijven kadreren. Eerst als fotografiestudente in San Francisco, dan als aanstormend talent bij het net opgerichte muziektijdschrift Rolling Stone, en tenslotte bij bladen als Vanity Fair en Vogue. Daar kreeg ze allerlei Amerikaanse iconen voor haar lens, terwijl ze er zelf met haar foto’s voor zorgde dat er even zoveel bij kwamen.
In de openingsscène ligt haar naam op ieders lippen. Beroemdheid na beroemdheid spreekt hem uit, vol ontzag, gefascineerd, soms voluit lachend. De kritiek beperkt zich tot wat venijnige opmerkingen in de marge, waardoor het raadsel rond Annie Leibovitz groter wordt. Hoe heeft een onopvallend, verlegen meisje uit Connecticut zich kunnen ontwikkelen tot een tamelijk dictatoriale fotograaf die alles van de meest verwende mensen op aarde gedaan krijgt?
Haar leven is veelomvattend, haar uitleg minimaal: Annie Leibovitz denkt in beelden, niet in woorden. Haar zinnen maakt ze dan ook zelden af. Maar de beelden zijn de moeite meer dan waard.
