Veel recensenten schreven over Anonyma: Eine Frau in Berlin dat die begint waar Der Untergang eindigt: Berlijn april/mei 1945. De soldaten van de Sovjet-Unie hebben zojuist Duitsland op de knieën gekregen en vieren dat door al plunderend, verkrachtend, moordend en feestend door de Duitse hoofdstad heen te trekken.
Anonyma is een jonge Duitse vrouw in dat Berlijn. Al snel na de val van de stad wordt ze verkracht door een Russische soldaat. En zij niet alleen. “Hoe vaak?”, is dan ook de nieuwe begroeting onder Duitse vrouwen. Anonyma beseft: “Hier is een wolf nodig om mij de andere wolven van het lijf te houden. Officier, commandant, generaal, zo hoog mogelijk.” Ze zoekt dan ook bescherming bij een majoor – Andrej – uit het Rode leger. Zij geeft hem seks, hij houdt de soldaten bij haar vandaan. Dan gebeurt wat ze het minst had verwacht: ze ontwikkelt een relatie met hem: “een relatie die zou voelen als ware liefde als deze niet werd begrensd door de krachten die hen dwingen vijanden te zijn tot het bittere eind”.
Anonyma: Eine Frau in Berlin is de verfilming van het dagboek van de journaliste Martha Hiller. “Wellustig” en “beledigend” vonden recensenten het dagboek toen het in 1959 gepubliceerd werd. Het boek zou de Duitse man in zijn ziel getroffen hebben. Die was immers in 1945 niets meer dan een machteloze toeschouwer, die moest toe zien dat hun vrouwen, vriendinnen en zussen slachtoffer werden van de Russen of hun lichaam gebruikten om bescherming en brood te krijgen. Anonyma’s vriend, die ooit naar het Oostfront vertrok, belichaamt het mannelijk onvermogen. Hij keert terug in vodden, woelt gefrustreerd door het puin van zijn oude leven en verdwijnt. “Jullie zijn schaamteloos”, gromt hij. Hij heeft het echter mis. Ze zijn aan het overleven.
