Nanouk Leopold zegt in een interview over haar films: “Realisme is niet mijn leidraad bij het maken van een film”. Dat is goed om te weten voor de kijker. De film is namelijk voor het grootste deel een ‘stomme film’, in de betekenis van de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw. Hoogstens de gezichtsuitdrukkingen spreken. De film kreeg tijdens het Nederlands Filmfestival 2011 de prijs voor beste regie.
In Brussel wonen Charlotte en Max samen met hun zoontje. Zij werkt in een ziekenhuis als arts en hij is architect. Alles koek en ei, zou je denken. Maar Charlotte heeft een vreemde gewoonte. Ze neemt mannelijke patiënten uit het ziekenhuis mee naar een appartement om sex te hebben! Niet de gangbare types maar nogal excentriek. Zonder een woord te wisselen wordt de daad verricht. En dan gaat elk zijns weegs. Als kijker krijg je er een ongemakkelijk gevoel bij, zo zonder emoties.
Als Charlottes gewoonte uitkomt, gaat ze in therapie. Maar ze kan het niet uitleggen waarom ze zoiets doet. “Ik zou niet weten wat ik moet voelen!” zegt ze tegen de psycholoog. Tegen haar man verklaart ze heel geheimzinnig dat het beter is als sommige dingen niet worden uitgesproken!
Als haar man een project in India gaat doen, vertrekt het gezin mee. Inclusief de uitbreiding met een tweeling. Daar lijkt Charlotte zich helemaal thuis te voelen.
Maar of de demonen uit het verleden verdwenen zijn?
Meer nog dan over vreemdgaan en ontrouw, gaat Brownian Movement volgens Nanouk Leopold over de vraag waarom mensen doen wat ze doen. Niet dat de filmmaakster daar een antwoord op geeft: “Die dingen moet de toeschouwer zelf invullen. Dat is het leukste. Omdat hij zich daarmee het verhaal zelf toe-eigent.”
Brownian movement, of Brownse beweging, is een natuurkundig fenomeen, dat, zeer kort omschreven, onvoorspelbaarheid betekent.
