Woody Allen heeft van zijn 47ste speelfilm een lust voor het oog gemaakt. Een plezierige film met aangenaam acteerwerk en een luchtige toon, vrij van cynisme.
De innemende jonge Bob (Jesse Eisenberg) gaat in de jaren dertig van de vorige eeuw werken bij zijn oom, die een filmstudio runt. Nog maar net binnen, valt hij als een blok voor Vonnie (Kristen Stewart), secretaresse van zijn oom. Zij lijkt ook wel open te staan voor Bobs avances, maar hij merkt al gauw dat niet alles altijd is wat het lijkt. Achter rozengeur- en maneschijn zit vaak een verborgen agenda. Als hij eenmaal doorheeft dat zowel voor als achter de schermen veel schone schijn is, speelt hij dat spelletje soepel mee.
Jesse Eisenberg schittert als jonge naïeveling Bob, die voor het eerst in de wereld van glitter en glamour belandt. Zijn personage past helemaal in Allens scala van nerveuze alter ego’s, maar waar acteurs vóór hem de neiging hadden Allen als hypochondrische neuroot te spelen, doet Eisenberg iets nieuws! Zijn tegenspeelster Kirsten Stewart (Still Alice, Clouds of Sils Maria) brengt het romantische tegenwicht.
