De titel van de film Caramel slaat op het plakkerige goedje waarmee de dames van een beautysalon in Beiroet elkaar en hun klanten op pijnlijke wijze ontharen. Het is een liefdevolle marteling – een metafoor voor het leven in deze stad waar oorlog en vrede, welvaart en armoede, oost en west vlak langs elkaar schuren.
Layale, eigenaar van een beautysalon in Beiroet, is dertig en woont nog bij haar ouders thuis. Ze durft haar moeder niet te vertellen dat ze een minnaar heeft die al getrouwd is. Alleen Layales collega’s uit de salon zijn op de hoogte van haar affaire. De vrouwen zijn gewend aan geheimen: tijdens het wassen, spoelen, kleuren, manicuren en ontharen komen er heel wat bekentenissen los.
De vrouwen in de beautysalon hebben zelf namelijk ook het een en ander te verbergen. De jongensachtige Rima die geobsedeerd raakt door een beeldschone klant, de islamitische Nisrine die graag wil trouwen, maar geen maagd meer is en de would-be actrice Jamale die weigert volwassen te worden. Zij maken er het beste van, ook al wordt hun leven geregeerd door sociale en culturele restricties.
Caramel is een kleurrijke ode aan het moderne Beiroet, een stad van contrasten. Vrouwen maken er de dienst uit, maar ze hebben het niet voor het zeggen. Zowel de christelijke als de islamitische traditie eist van hen hun verlangen op te offeren voor dienstwilligheid. De oude Rose, die tegenover Layales salon een naaiatelier runt, is er de personificatie van. Wanneer er laat in haar leven toch nog liefde lijkt op te duiken, laat ze die schieten om voor haar hulpbehoevende zus te blijven zorgen.
De Libanese Nadine Labaki (1974) is niet alleen scenarioschrijver en regisseur van dit speelfilmdebuut, maar speelt ook een van de hoofdrollen. In haar film speelt zij de tegenstellingen handig uit in een opgewekt verhaal over de trucs en foefjes waarmee Libanese vrouwen overleven.
