In de Franse klassieker Casque d’or, uit 1952, die deze zomer in een gerestaureerde versie weer te zien is, wordt Simone Signoret geportretteerd als een engel. Maar in feite speelt ze een femme fatale die de aanleiding vormt voor een reeks tragische gebeurtenissen.
Voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914 was Parijs vredig en welvarend. De kunst bloeide op: literatuur, muziek en schilderkunst beleefden gouden jaren. Veel romantische ensceneringen dus in Casque d’or, geïnspireerd door de Franse impressionisten. Het lijkt alsof Monet de filmbeelden in sfeervol zwartwit heeft geschilderd: een roeiboot op een rivier, een picknick, een drinkgelag in een cafétuin.
In deze ambiance is de prostituee Marie (Simone Signoret) gezegend met blond haar (casque d’or = gouden helm) het liefje van pooier Roland. Tijdens het dansen echter wordt ze op slag verliefd op de vreemdeling Georges Manda (Serge Reggiani). Gangsterbaas Felix Leca (Claude Dauphin) stuurt aan op een confrontatie tussen Roland en Georges, waarbij de eerste wordt gedood. Marie zoekt haar heil in een dorp, Georges voegt zich bij haar en samen beleven ze een idyllische tijd.
Lang duurt hun geluk echter niet. Een reeks van dramatische gebeurtenissen volgt en het eindigt ermee dat Georges het leven laat onder de guillotine, terwijl de gebroken Marie vanuit een hotelraam gedesillusioneerd zijn ondergang aanschouwt.
Naast een lust voor het oog is Casque d’or een prachtige studie van karakters in een omgeving waar zonder dralen tot actie wordt overgaan en boeven hoeden dragen in plaats van petten. De film flopte bij de première, maar de waardering voor de kunstzinnige benadering kwam later. Zeker van de Nouvelle Vague-regisseurs, die zich net als Jacques Becker afzetten tegen de Hollywood-droomfabriek en in hem een voorbeeld zagen.
