Djangan Loepah is een uitstekende documentaire. Dankzij de snelle montage en bijzondere interviews krijgen we informatie over de voormalige contractpensions. Het onderwerp blijkt nog altijd actueel te zijn en is behandeld op een vlotte manier die voor iedereen te volgen en interessant is. Na de Tweede Wereldoorlog moesten (Indische) Nederlanders Indonesië verlaten. De meerderheid van die 300.000 mensen werd in Nederland opgevangen in zogenaamde contractpensions. Zowel hun verblijf als hun financiën werden volledig geregeld door de overheid. Als handleiding voor hun nieuwe bestaan kregen de nieuwkomers een losbladig paternalistisch boekje getiteld ‘Djangan Loepah’, wat ‘Niet Vergeten’ betekent. Wie dit boekje leest beseft dat mensen in die tijd niet gewend waren aan ‘vreemdelingen’. En dat zij zich al helemaal niet verdiepten in Indonesië, het gebied waar de nieuwkomers vandaan kwamen. Dat deze mensen eigenlijk net zo Nederlands waren als ieder ander, leek men toen niet te beseffen en dat zorgde voor bizarre situaties en conflicten.
De regisseur stamt zelf af van een Javaanse moeder en een Nederlandse vader en staat dus dichtbij het onderwerp. Ze heeft zelf in een contractpension gezeten en wekte door deze ervaring het vertrouwen van de mensen die ze interviewt. Deze mensen zijn eerlijk en open en vertellen hun verhaal vlot en spontaan. Hierdoor wordt de documentaire geen moment saai en valt er, ondanks het serieuze onderwerp, genoeg te lachen. Oude archiefbeelden van Nederlands-Indië zorgen voor de nodige afwisseling. En zoals het een goede documentaire betaamt, wordt ook de andere kant van het verhaal belicht.
