Aangrijpende reconstructie van de onderduiktijd van de joodse baby Anneke Kohnke. Na de oorlog wordt haar leven bepaald door schuldgevoelens, verpletterend stilzwijgen en een gebrek aan herinneringen. Met behulp van interviews, archieffilmpjes van het leven onder de bezetter en oude familiefoto’s bouwt regisseur Deborah van Dam een spannende zoektocht op waarin Otto Frank, vader van Anne, een doorslaggevende rol blijkt te hebben gespeeld.
In 1942 wordt de joodse baby Anneke door haar ouders meegegeven aan een koerierster. Als na de oorlog bekend wordt dat haar ouders zijn vermoord, gaat Anneke naar haar oom en tante in de Verenigde Staten. Daar groeit ze op in een wereld waarin het verleden taboe is. Aanvankelijk lijkt de puzzel van haar vroegste jeugd en haar afkomst in elkaar te passen. Anneke krijgt gaandeweg een beeld van haar geschiedenis en van haar ouders, intellectuelen uit een vooroorlogs Duits cultureel milieu.
In een van de nagelaten albums vindt ze een foto van zichzelf op schoot bij een meisje dat wel heel sterk op Anne Frank lijkt. Ze blijkt enige tijd met haar ouders bij de familie Frank aan het Amsterdamse Merwedeplein ingewoond te hebben. En ze herinnert zich een ontmoeting met Otto Frank in Amerika toen ze nog heel jong was. Toch heeft ze deze feiten nooit met elkaar durven verbinden. Er waren immers geen foto’s, geen documenten. Geen enkel bewijs.
En dan gebeurt er iets opvallends. Anneke is erbij aanwezig wanneer koerierster Cora en postuum haar pleegouders in Israël worden onderscheiden. Anneke spreekt een dankwoord uit. De camera zoomt op haar in en registreert iets wat lijkt op een aanval van hyperventilatie. Regisseur Deborah van Dam komt er niet op terug: dat tekent de terughoudende, registrerende stijl waarin de hele film is gemaakt. Maar het is gezien en niet onopgemerkt gebleven.
