Tarkovski noemde De Spiegel zijn meest persoonlijke film en het is volgens veel filmkenners een van de meest originele, meest tegendraadse en moeilijkste films ooit gemaakt. Het centrale thema in Zerkalo is het voortleven van gedachten en gevoelens over de generaties heen, maar ook het eeuwige patroon van steeds dezelfde fouten en gebreken.
Tijdens een zware zenuwinzinking herbeleeft de hoofdpersoon, een onbestemde man van middelbare leeftijd, zijn leven. Beelden van zijn geliefde moeder, zijn eerste vriendinnetje en het huis van zijn kinderjaren trekken voorbij. Zijn leven als puber in de jaren van Stalin krijgen we te zien, zijn mislukte huwelijk, de burgeroorlog in Spanje en de ontwikkelingen in het China van Mao.
In een vloeiende montage koppelt Tarkovski historisch materiaal, verhalende passages en intuïtieve scènes aaneen. De scherven van de gebroken levensspiegel komen uiteindelijk als een puzzel bij elkaar. Zowel de moeder als de eerste echtgenote van het onzichtbare vertelpersonage worden vertolkt door de indrukwekkende Margareta Terechova.
Complex is De Spiegel zeker: heden en verleden lopen door elkaar, het scenario is grillig en het spel is vaak geïmproviseerd. Misschien dat we na het inleidende verhaal van filmdocent Mark Meuldijk beter begrijpen waarom De Spiegel uitgroeide tot een ware filmklassieker en wereldwijd de aandacht trok van critici. Helaas trok de film ook de aandacht van de Sovjetregering en deze verbood De Spiegel vanwege een aantal scènes die een negatief beeld gaven van de Russische geschiedenis.
