Verzoening met vervlogen dromen en de dood
Regisseur: Yôjirô Takita - Masahiro Motoki, Tsutomu Yamazaki en Ryoko Hirosue - Canada - 2008 - 2 uur 10 minuten

Departures won dit jaar de Oscar voor de beste buitenlandse film. Net als in Slumdog Millionaire, de grote winnaar van de Oscars, wordt een exotische locatie verbonden met de personages, de verhaalopbouw en de humanistische boodschap, die voor een westers publiek heel herkenbaar zijn. De film is een integer meesterwerk en is voor de filmhuisbezoekers een absolute must.

Hoofdpersoon is Daigo, een cellist bij een groot orkest in Tokio. Van de ene op de andere dag wordt het orkest ontbonden en zit hij zonder inkomsten. Weg is zijn jongensdroom van een groot cellist te worden. Er zit niets anders voor hem op dan samen met zijn vrouw terug te keren naar zijn geboortedorp en daar een baan in loondienst te zoeken.
Door een misverstand solliciteert hij bij een firma die zich gespecialiseerd heeft in het toonbaar maken van overledenen. Daigo gaat dit wasritueel van de doden – voor familieleden van de overledenen een bron van troost – uitvoeren. Het duurt even voordat hij zich heeft neergelegd bij zijn nieuwe baan en zijn vrouw reageert vol afschuw als ze achter zijn broodwinning komt. Ze smeekt hem om een ‘normaal’ beroep te kiezen. Maar er is toch niets normaler dan de dood, zegt hij.
De doden zijn vaak jong en mooi, wat iets te maken kan hebben met het hoge zelfmoordpercentage in Japan. Toch is Departures, ondanks het droeve onderwerp, geen sombere film. De film gaat over verzoening: verzoening met de teleurstelling niet te zijn geworden wat je ooit hoopte te worden, verzoening van een zoon met een vader die hem in de steek liet, en, uiteindelijk, de verzoening met de dood. Het ritueel maakt verzoening mogelijk.

Yôjirô Takita’s film begint als een komedie, maar eindigt als een melodrama. Gaandeweg de film gaat de lach steeds verder naar de achtergrond, maar blijft die wel aanwezig.

SPEELTIJDEN