Veertien jaar na de prachtige documentaire Metal & Melancholy keert Honigmann terug naar Lima (Peru). Was toen de strekking hoop en verlangen, in El Ovido gaat het verhaal vooral over vergeten in tijden van de corruptie en de dictatuur uit het verleden.
Heddy Honingmann portretteert in El Ovido mensen die moeizaam hun dagelijkse kostje bij elkaar sprokkelen. Omdat de meesten van hen vaak in een uitzichtloze en troosteloze situatie zitten, houden ze zich vast aan wat ze nog wel hebben. Zo zijn er de barmannen, de jongleurs, de sapjesmakers, de schoenpoetsers en de tassenreparateurs. Hoe moeizaam ook, ze blijven het leven omarmen, ze houden hun trots en hun gevoel voor humor.
Heel openhartig geven zij een inkijkje in hun dagelijkse leven, de regisseur weet met de juiste vragen hun levensgeheimen te openbaren, waardoor ze het hoofd boven water kunnen houden. Met in het achterhoofd de verzorgingsstaat Nederland waarmee wij gezegend zijn, wordt je daar wel stil van.
Leven in een megastad, waar vooral het recht van de sterkste, de gewiekste, telt, kan niet zonder sterke banden met familie. Voor de een telt vooral de moeder, voor de ander de vader. En ook de poëzie geeft de gefilmde personages telkens weer levenskracht. Dit keer is dat de dichter Jose Watanabe.
Honingmann is bijzonder succesvol. Beroemd is haar O amor natural met een ode aan een andere dichter de Braziliaan Drummond de Andrade en in 2006 trok haar documentaire Forever de aandacht waarin ze mensen liet vertellen over hun speciale band met een overledene op het beroemde Parijse kerkhof Père Lachaise.
De eerste prijs voor El Ovido is al binnen gesleept. Met nu al meer dan 10.000 bezoekers kreeg Honigmann de prijs ‘De Kristallen Film’ toegekend. Een bijzondere prestatie voor een documentaire.
