Hoe speel je het klaar als regisseur om je zo in de gedachtewereld van een tienermeisje te verplaatsen, zoals El último verano de la Boyita laat zien? Het moment dat voor ieder kind komt, dat je voor de laatste keer springerig, onbevangen en vooral puberaal kunt zijn. En daarna het pijnlijke moment dat je geacht wordt verantwoordelijk te zijn voor je eigen doen en laten.
Nieuwsgierigheid, verwarring, een vage zoektocht en enkele ontdekkingen bepalen de zomer die Jorgelina met haar vader doorbrengt op het zinderend Argentijnse platteland.
Haar moeder en zusje zijn thuisgebleven. Jorgelina kan heerlijk haar gang gaan: lummelen, luieren, wandelen en vooral zwemmen.
Zij raakt dik bevriend met leeftijdsgenoot Mario, een in zichzelf gekeerde boerenzoon die aan het trainen is voor een paardenrace. Op een leeftijd die het einde van haar kindertijd markeert, ontdekt ze dat Mario geen gewone jongen is. Hij houdt iets geheim. Vreemd dat Mario niet van zwemmen houdt! Hij houdt liever de kleren aan. Maar Jorgelina is nieuwsgierig en wil weten wat daar achter zit. Haar door nieuwsgierigheid gedreven zoektocht naar de waarheid leidt tot verwarring, angst en uiteindelijk het nemen van een cruciale beslissing.
Met haar tienervriend zal ze stap voor stap haar eigen identiteit uitvinden. Een zomer om nooit te vergeten.
Alle meespelende personen worden door de regisseur ruim geïntroduceerd en voor de kijker wordt het sneller duidelijk wat er speelt dan voor Jorgelina. Toch worden we meegetrokken in het verhaal tot de ontknoping.
