Last tango in Paris zorgde in 1972 voor veel opschudding vanwege de expliciete en voor die tijd schokkende seksscènes. De film maakte filmregisseur Bernardo Bertolucci in één klap wereldberoemd. Het schokeffect is door de tijd wat afgezwakt maar de film toont nog wel altijd de meesterlijkheid van Bertolucci’s regie en van Brando’s en Schneiders acteerwerk.
Wanneer Jeanne, een jonge Parijse vrouw op zoek gaat naar een appartement ontmoet ze Paul, een oudere Amerikaan. Paul probeert de zelfmoord van zijn vrouw te verwerken. Ze storten zich in een gepassioneerde en erotische relatie, waarin ze op aanraden van Paul hun naam niet zeggen.
Jeanne staat op het punt te trouwen met Tom, maar het is Paul die haar lichaam in zijn macht heeft. Maar dat is al gauw niet voldoende en Paul wil meer dan seks alleen. Jeanne gaat niet in op zijn dwaas verzoek om liefde, ze gaat tenslotte binnenkort trouwen. Uiteindelijk zegt Paul het dan toch: “Ik hou van jou.”
In de kern is Last Tango een goed gelukte weergave van een bekend thema: het onvermogen elkaar werkelijk te kennen, de onmogelijkheid van communicatie. Meteen in het begin van de film is het al raak: de personages, die elkaar toevallig ontmoeten bij de bezichtiging van een appartement, hangen ieder in een andere kamer met elkaar aan de telefoon. Ze zeggen niets. Communicatie is onmogelijk. Meer dan wederzijdse afhankelijkheid zit er volgens regisseur Bertolucci (die voor deze film ook het verhaal bedacht) niet in.
In het jaar van de uitkomst van Last tango in Paris werd ook The Godfather uitgebracht. In beide films speelt Marlon Brando de hoofdrol. Voor The Godfather ontving hij in 1973 een Oscar, voor Last Tango in Paris ontving hij een jaar later een nominatie. Het jaar 1972 wordt dan ook beschouwd als een hoogtepunt in Brando’s filmcarrière. Maria Schneider, die Jeanne speelt, was 19 jaar oud tijdens de opnames.
