Gloria is 58 jaar en nog steeds op zoek naar haar ware liefde. Ze bezoekt feesten voor vrijgezellen in de hoop hem te treffen. Wanneer ze daar Rodolfo ontmoet lijkt de zoektocht eindelijk voorbij te zijn. Maar de relatie gaat niet over rozen en Gloria kan niet anders dan het droombeeld dat ze had los te laten.
Veel vrouwen van haar leeftijd hebben een gezin en houden zich bezig met huishoudelijke taken, maar Gloria niet. De vijftiger is al tien jaar gescheiden en haar kinderen leiden hun eigen leven. Dus hangt ze rond in plaatselijke clubs, gevuld met andere vrijgezellen van haar leeftijd. Klinkt leuk, maar dat is het helemaal niet. Gloria zou haar kinderen wel wat vaker willen zien en ze ziet het niet zitten om eenzaam oud te worden. Een man vinden die bij haar past valt echter niet mee.
Toch lijkt het al redelijk vroeg in de film een keer mee te zitten. Gloria ontmoet de iets oudere Rodolfo, onlangs gescheiden en net als zij ouder van twee kinderen. Lotgenoten die lief en leed met elkaar kunnen delen en zo samen naar een nieuwe start kunnen toeleven. Hij leest haar mooie gedichten voor op een hotelkamer, zij pinkt een traantje weg.
En toch wringt er iets. Als Rodolfo wordt gebeld door zijn dochter laat hij alles vallen, en wil hij zelfs niet toegeven dat er een nieuwe liefde in zijn leven is, terwijl die toch echt naast hem in bed ligt. Gaat dit wel werken?
De opzet van Gloria klinkt als voer voor een somber drama, maar dat is het geenszins. Ondanks de pech en de problemen, is dit vooral een warme en optimistische film.
Hoofdrolspeelster Paulina García won voor deze rol de Zilveren Beer op de Berlinale en die prijs is volkomen terecht.
