Gomorra is gebaseerd op de gelijknamige bestseller van schrijver en onderzoeksjournalist Roberto Saviano. De film won de Grand Prix op het filmfestival van Cannes in 2008 . Regisseur Garrone doet waardig verslag van een door en door verrot en corrupt systeem dat nauwelijks te verslaan is. Indringend van boodschap, fenomenaal van beeldkracht, magistraal van uitwerking.
Gomorra volgt een aantal verhaallijnen: zo heb je Marco en Ciro, twee jonge criminelen die grote plannen hebben om zelfstandig ‘hogerop’ te komen. Zij denken het samen wel te kunnen redden en menen bovendien dat zij de nieuwe ‘Scarface’ zullen worden. Dan is er de dertienjarige Toto, al een klein drugshandelaartje in de dop en Pasquale, een modeontwerper voor een zaak die voor de maffia werkt. Hij wordt door een concurrerende Chinese mode ‘sweatshop’ in het geheim ingehuurd om hen de kunstjes van het haute couturevak te leren. Verder is er het type van de ‘nette’ crimineel, Don Ciro die geldophaler en geldbezorger is. Hij pleegt zelf geen brute misdaden, maar is indirect net zo schuldig. Roberto, tot slot is een crimineel die betrokken raakt bij de afvalverwerking. Deze zeer lucratieve misdaadtak specialiseert zich in het illegaal dumpen van chemisch afval. Al deze mensen raken betrokken in het gruwelijke en meedogenloze spel van de ‘Camorra’ en ondervinden de gevolgen als zij zich niet houden aan de (ongeschreven) regels.
Uiteraard bevat het verhaal het nodige geweld, maar tegelijkertijd is de film veel meer dan een, op zich uitstekende, maffiafilm. Het systeem van afpersing en bescherming, het verlenen van gunsten, de bedreigingen: het is subliem en meedogenloos uitgewerkt.
