Het is zelden een goed plan om een succesvolle tv-serie te vertalen naar het witte doek. Dergelijke films, zoals bijvoorbeeld Sex and the City, voelen al heel snel aan als een extra lange aflevering uit de serie en niet als een volwaardige speelfilm. Dat maakt het extra knap dat de Nederlandse successerie Gooische Vrouwen er wel in is geslaagd de stap naar het grote scherm te maken. Alle goede facetten uit de serie bleven overeind en het eindresultaat voelt aan als een echte speelfilm.
De serie over het reilen en zeilen van vier vrouwen in het Gooi, naar een idee van Linda de Mol, eindigde na vijf seizoenen in 2009. In de film kampen de vier hoofdrolspeelsters allen met hun eigen problemen. De man van Cheryl heeft weer eens iets te veel aandacht voor andere vrouwen, de dochter van Claire gaat samen met haar zoontje voor drie jaar naar Burkina Faso, Anouk heeft last van een puberende dochter die haar voor slet uitmaakt en Roelien voelt zich schuldig omdat ze een bejaarde vrouw heeft geslagen. De vier dames gaan uiteindelijk in Frankrijk op zoek naar zingeving bij therapeute Loes Lucca.
Het knappe aan Gooische Vrouwen is dat de film 105 minuten lang vermakelijk blijft zonder dat er eigenlijk iets gebeurt. De problemen van vier rijke vrouwen in het Gooi zijn natuurlijk volstrekt belachelijk en inwisselbaar, maar dat beseffen de makers gelukkig zelf ook. Dat de film gebruik maakt van zeer clichématige situaties en overdreven stereotyperingen stoort dan ook geen moment, omdat de toon precies goed is en de goede grappen elkaar in rap tempo blijven opvolgen.
Objectief gezien is Gooische Vrouwen, met name door het goede scenario gewoon een van de betere Nederlandse speelfilms van de afgelopen tijd. En voor wie de serie gemist heeft is de film ook erg leuk om te zien.
