Het is duidelijk dat de Spaanse regisseur Daniel Sánchez Arévalo van mensen houdt, zo kwetsbaar als hij ze in zijn films laat zien. Zijn personages hebben niet altijd de beste keuzes gemaakt in hun leven. Mensen doen nou eenmaal domme dingen, maar ze proberen het steeds opnieuw en soms maken ze iets van hun ambities waar. Maar Arévalo veroordeelt ze nooit en het is die sfeer die de film Gordos zijn sympathieke, menselijke gezicht geeft.
Gordos is een mozaïekfilm en gaat over personages die eens eerlijk in de spiegel moeten kijken. Ze zijn te dik, of ze vinden zichzelf te dik, en ze ontmoeten elkaar bij een therapiegroep voor dikke mensen.
Bij de eerste sessie moet iedereen zichzelf als eerste stap op weg naar acceptatie uitkleden. dat is nogal confronterend! De rest van de therapie staat in het teken van de mens achter het dikke lichaam. Dat leidt tot veel psychologisch gepraat over dik zijn. Waarom vinden de personages zichzelf dik? De therapeut weet het: zij kampen met een gebrek aan eigenwaarde, dat niet verholpen wordt door alleen maar af te vallen. En dat is niet bepaald een baanbrekend inzicht. Maar ook de therapeut moet in de spiegel kijken, want waarom heeft hij een afkeer van het lichaam van zijn hoogzwangere vriendin?
Gordos confronteert de kijker bovendien met zijn eigen vooroordelen door de dikke mensen in de loop van de therapie te laten afvallen en zo op onze wisselende sentimenten in te spelen. Al gaat het om dezelfde mensen, dikker blijft een ander idee oproepen dan dunner, realiseert de kijker zich.
Sánchez Arévalo raakt met zijn verhaal aan het leed en de frustraties van mensen die niet voorop rennen in de idiote, maar ergens ook wel begrijpelijke race naar lichamelijke schoonheid.
