De inmiddels 80-jarige Clint Eastwood blijft filmen. Niet de bereden stokpaardjes, maar een keur van onderwerpen, zoals de oorlog vanuit Japans oogpunt (Letters from Iwo Jima), boksende vrouwen (Million dollar Baby), problemen in vervallen buitenwijken (Gran Torino) en Mandela en sport (Invictus). En dan nu zijn laatste film Hereafter over lotsbestemming: wat is er meer tussen hemel en aarde?
In Hereafter drie verhalen over mensen die ogenschijnlijk niets met elkaar hebben.
De opening is al zeer indrukwekkend. Een tsunami raast over het strand en het naastliggende dorp. Alles wat op zijn weg komt, wordt weggevaagd.
Onder de toeristen bevindt zich de Franse journaliste Marie Lelay en haar gezin. Door de enorme kracht sleept het water haar mee en het kan bijna niet anders dan dat ze het loodje gaat leggen. We zien haar in een soort hemelse toestand zweven. Maar nee, na een spookachtige vaart onderwater rolt ze het strand op en ontwaakt!
Ondertussen groeien in Londen twee broertjes op met een drugsverslaafde moeder. Marcus en Jason staan hun mannetje totdat Jason een keer wat wild de straat op
rent en door een auto gegrepen wordt. Marcus kan het in zijn eentje niet redden en blijft zoeken naar zijn overleden broertje.
In Amerika leeft George Lonegan (Matt Damon), die ontdekt heeft dat hij de gave heeft contact met doden te maken. In zijn omgeving wordt hij daarom regelmatig gevraagd als medium. Maar hij wil er juist vanaf omdat het hem dreigt te gaan beheersen. En dat terwijl zijn broer Bobby hem aanmoedigt er zijn brood mee te verdienen.
Toeval bestaat niet, dus via de wonderlijke wegen van het lot treffen deze mensen elkaar als ze eigenlijk onderweg naar andere zaken zijn. Mooi hoe de regisseur zijn beelden schiet, met de precisie van een boogschutter en de bijpassende kleurnuances. Hereafter is een intelligente en ontroerende film die op subtiele wijze omgaat met het thema van de dood.
