Inglourious Basterds

Kan je een groep Joods-Amerikaanse soldaten tijdens de Tweede Wereldoorlog afschilderen als een bende psycho’s die zich van dezelfde bloeddorstige methoden bedienen als de nazi’s? Dit vroegen veel Amerikaanse recensenten van Inglourious Basterds zich af. Want dat past niet in het beeld van de overwinnende Amerikaanse strijdkrachten in de oorlog.
Deze psycho’s zijn acht Joods-Amerikaanse soldaten, die bekend staan als The Basterds. Onder leiding van Aldo Raine (Brad Pitt) doden zij Nazi’s in het door Duitsland bezette Frankrijk. Per groepje nazi’s laten ze er steeds één leven, in wiens voorhoofd ze een hakenkruis snijden; zijn rapportage en litteken dragen dan bij aan de reputatie van de Basterds.
Ondertussen is Shosanna Dreyfus in Frankrijk getuige van de brute moord op haar familie, onder leiding van nazi-kolonel Hans Landa (Christoph Waltz). Ze weet maar net te ontsnappen en vlucht naar Parijs, waar ze een nieuwe identiteit aanneemt en een filmtheater gaat runnen. Nadat The Basterds al elders in Frankrijk flink wraak hebben genomen op de Duitsers, willen ze de topstukken van het Derde Rijk uitschakelen bij de première van een propagandafilm. Een première die plaatsvindt in het filmtheater van Shosanna Dreyfus, die zelf haar kans schoon ziet om wraak te nemen.
De vraag naar het morele gehalte van het bloedvergieten van The Basterds is op zich wel relevant, maar het is ook duidelijk dat de film zich op geen enkele manier serieus buigt over welke historische gebeurtenis dan ook. Inglourious Basterds verwijst, net als alle andere films van Tarantino, vooral naar typen en scènes uit andere films: van oorlogsfilms als The Dirty Dozen tot spaghettiwesterns.
Christoph Waltz kreeg voor zijn rol van de nazi-kolonel Landa terecht een Oscar.