Io sono l’amore is de derde samenwerking tussen de Italiaanse regisseur Luca Guadagnino en de veelzijdige Engelse actrice Tilda Swinton. Swinton excelleert in dit melodrama vol overdaad, dat nergens te kitscherig of sentimenteel wordt.
Tilda Swinton, die voor haar rol zowel Russisch als Italiaans heeft geleerd, speelt Emma Recchi, Russisch immigrante in Italië en gehuwd met de rijke Tancredi, wiens vader een succesvolle onderneming heeft opgebouwd.
Het imperium wordt tijdens een familiediner overgedragen aan Tancredi en zijn zoon Edo. Edo verlangt er echter naar een restaurant te openen met zijn vriend Antonio die chef-kok is. Emma’s dochter Elisabetta wil haar leven delen met een vrouw, wat geheim moet blijven voor de familie. En Emma zelf stort zich na een tweede ontmoeting met Antonio in een onstuimig liefdesavontuur. De voortzetting van het imperium en de aristocratische etiquette van de familie beginnen al snel scheuren te vertonen.
De film zit vol pretenties en overdaad: van de kostuums tot een mierzoete seksscène in de natuur. Maar dat is ook waar de kracht van Io sono l’amore ligt.
Het kleurrijke en indringende camerawerk prikkelt de zintuigen en de prachtige muziek van John Adams versterkt de sfeer. Swinton krijgt alle ruimte om te schitteren als zwijgzame vrouw in een gouden kooi die verlangt naar een ander leven. Haar blikken spreken en haar spanning en verlangen zijn invoelbaar, vooral in de scène waarin Antonio haar zijn kookkunsten voorschotelt.
De film is qua stijl en esthetiek vergelijkbaar met Tom Fords A Single Man. Viel die film al op door de aandacht voor decors en kostuums, Io sono l’amore doet dat in de vergrotende trap. Een must voor de liefhebbers van melodrama, Italië en lekker eten.
