Radeloos is hoofdpersoon Chloé in de film Je l’aimais. Haar man heeft haar plotseling in de steek gelaten en nu heeft ze geen idee wat haar te doen staat. Waar moet ze met haar twee dochtertjes naar toe? De film is gebaseerd op het al even mooie boek met dezelfde titel van Anna Gavalda.
Chloé is net verlaten door Adrien, haar echtgenoot en vader van hun twee dochters. Totaal ontredderd zoekt ze de steun bij haar schoonouders. Haar schoonvader Pierre neemt de beslissing haar mee te nemen naar zijn vakantiehuis. Daar wordt gedronken, gegeten, gepraat, gehuild, terwijl de kinderen worden verwend met speelgoed en naar tekenfilms kijken. Daar doet Pierre een bekentenis over iets wat een grote stempel op zijn leven heeft gezet. Chloé lijkt haar verdriet even te vergeten en ook de kijker wordt meegezogen in de aangrijpende liefdesgeschiedenis van Pierre en Mathilde. Hij vertelt over zijn passionele liefde voor de jongere Mathilde, voor wie hij niet alles kon opgeven en koos voor de zekerheid. Maar als hij zijn leven over zou kunnen doen, zou hij dan weer dezelfde keuze maken?
Regisseur Zabou Breitman gebruikt voor deze film een raamvertelling waardoor de kijker zich, naarmate de film vordert, steeds vaker in het verleden van Pierre bevindt. Bijzonder zijn de visuele foefjes die zij gebruikt voor de overgangen. Soms zien we Pierre optreden in de setting van het verhaal terwijl hij dat aan het vertellen is aan zijn schoondochter. Een ander keer zien we Chloé op de bank zitten in de omgeving van de geschiedenis van Pierre. Het zijn leuke, kleine grapjes, die het tragische verhaal wat lucht geven.
Het thema van deze de liefde is heerlijk en vreselijk tegelijk. We zien hele menselijke mensen die onherroepelijk fouten maken, dolverliefd zijn, maar ook doodongelukkig. Je l’aimais is een verdrietige film, maar wel erg mooi.
