De 16-jarige Juno MacGuff verlaat met verbijsterde blik het toilet van de plaatselijke drogist, in haar hand een klein wit staafje met grote consequenties: Juno is zwanger. “Had jij dit verwacht?” vraagt haar licht verstrooide vader aan Juno’s stiefmoeder. “Ja, maar ik hoopte dat ze van school getrapt was of aan de harddrugs zat!” Met verfrissende manier van filmen, presenteert Reitman, die eerder met het regiedebuut Thank you for smoking opzien baarde, een sympathieke komedie.
Het begint met een vrijpartij uit verveling, het eindigt met een dikke buik onder een reeks stijlvolle tienertruitjes. Vader van de ongeboren spruit is Paulie Bleeker, de ster van het hardloopteam, maar ook een nerd van wie niemand ooit heeft gedacht dat hij het in zich had een meisje zwanger te maken.
Allereerst overweegt Juno een abortus. De abortuskliniek biedt echter geen uitkomst. Na lang beraad met haar beste vriendin besluit Juno haar kind ter adoptie aan te bieden aan een geschikt babyzoekend echtpaar. In het lokale voordeelkrantje vinden ze een op het eerste oog perfect stel: Vanessa en Mark. Al gauw ziet Juno echter dat Vanessa een controlfreak is en dat de relatie van de potentiële adoptie-ouders onder druk staat. Juno komt er achter dat een kind ter adoptie afstaan niet zo gemakkelijk is als het lijkt.
Juno is een verrassende film met een tot in details perfect uitgewerkt script, geschreven door de Oscarwinnende ex-stripper Diablo Cody. Zij geeft al haar personages een opvallende tic mee. Zo is Juno’s stiefmoeder geobsedeerd door honden en heeft Paulie Bleeker een verslaving aan oranje tictacs.
Rijzende ster Ellen Page, die we eerder als keiharde puber tegenkwamen in Hard Candy, bevestigt met haar rol als de bijdehante en zelfstandige, maar ook kwetsbare Juno, dat ze veel talent bezit. Samen met de perfecte vormgeving en timing van het script kon Juno zo tot grote hoogten stijgen.
