Veel films gaan aan onze neus voorbij: door het grote aanbod of juist omdat een film in Nederland niet altijd wordt uitgebracht.
Gelukkig is er soms een herkansing, die alsnog de kwaliteit van de film bewijst. Keane is zo’n film met een verhaal dat je naar de keel grijpt, zoals soms op tv de ‘waar gebeurde series’.
De film vertelt over het leven van William Keane, die in een grote Amerikaanse stad zijn leven leidt. De eerste beelden zullen waarschijnlijk een schrikreactie ontlokken bij de toeschouwer. Het personage Keane komt verwilderd over met zijn schichtige, paranoïde blik. Hij praat tegen zichzelf, meestal mompelend en dan plotseling met een harde uithaal. Maar hij is niet zover heen dat hij ons niet meer doorheeft: als hij midden in een volle bus in huilen dreigt uit te barsten, kijkt hij plots om zich heen en slikt zijn verdriet weg.
Keane is op een druk metrostation op zoek naar zijn dochter. Hij spreekt willekeurig mensen aan en zegt dat hij haar uit het oog is verloren en daarna nooit meer heeft teruggezien. “Wie heeft haar nog gezien?” De emotie die hieruit spreekt, is zo echt, dat de film je daarna niet meer loslaat.
Gaandeweg ontstaat echter wel twijfel aan Keane’s verhaal omdat hij een gestoorde indruk maakt. Had hij wel een dochter? Is ze echt gekidnapt? Of is ze misschien bij hem weggehaald door een jeugdzorginstelling? Is hij een dakloze? Van daklozen is bekend dat ze vaak lijden aan een combinatie van problemen. Bijvoorbeeld én werkloos én gescheiden én ziek (in hun hoofd).
Hoewel Keane wel kenmerkende schaafwonden op zijn handen heeft en roodomrande ogen, heeft hij toch een onderkomen in een, weliswaar vervallen, hotel. Van zijn uitkering kan hij net rondkomen. En als een moeder met kind daar dreigen te worden uitgezet, biedt hij heel sociaal de benodigde dollars aan die ze uit de brand moet helpen.
Keane is een film over de allergrootste angst van elke ouder: op een onbewaakt ogenblik je kind uit oog verliezen en daarna niet meer terugzien. Deze film laat daarmee een verpletterende indruk achter die lang bijblijft. Zien dus!
