Drie jaar geleden leefde heel Nederland met Janneke Schoonhoven mee. Haar kinderen werden ontvoerd door haar ex-man en tweeënhalf jaar door hem vastgehouden in Syrië. Deze gebeurtenis zette haar leven volledig op zijn kop. Het ontroerende boek dat ze schreef maakt het fenomeen kinderontvoering door ouders helemaal invoelbaar.
Op een mooie zomerdag in 2004 gaan Azim en Bibi, de twee kinderen van Hanne, met haar ex-man Nizar naar een pretpark. Tenminste, zo belooft hij. Maar dan belt hij om te melden dat ze alle drie in Damascus zitten. Hij had geen andere keuze, zegt hij, omdat hij werd bedreigd.
Het dringt niet direct tot Hanne door dat haar kinderen zijn ontvoerd en ze besluit ze op te gaan zoeken. Geholpen door adviseur Wouter Simons ontdekt ze in Syrië het web van leugens dat Nizar heeft opgezet om de kinderen vast te houden. Langzaam wordt Hanne een speelbal van haar moederliefde, de ambassades en haar nog steeds sluimerende gevoelens voor haar ex in het gevecht de voogdij over de tieners terug te krijgen. Na twee uitputtende jaren beseft ze dat ze geen andere keus heeft dan haar kinderen te vragen zelf in actie te komen.
De spannende ontsnapping van het tweetal wordt groot nieuws, maar toch zal nog een half jaar duren voordat Hanne, dan onder grote mediabelangstelling, haar kinderen op de luchthaven in de armen kan sluiten.
Ron Termaat levert met Kom niet aan mijn kinderen een knappe regieprestatie
in dit waargebeurde hartverscheurende verhaal, met sterke vertolkingen. Thom Hofmann acteert zoals altijd goed, maar Karina Smulders is fenomenaal in de rol van Janneke Schoonhoven.
Maar het belangrijkste is dat de film de aandacht vestigt op de problematiek van kindontvoeringen: elk jaar zijn er weer 150 tot 200 kinderen die onrechtmatig door de ouders worden ontvoerd.
