Documentair portret van de wereldberoemde flamenco-danseres Antonia Santiago Amador (1946), bekend als La Chana. Het Catalaanse zigeunermeisje dat zichzelf leerde dansen door naar de radio te luisteren en uitgroeide tot een internationaal icoon van de flamencodans.
Regisseuse Lucija Stojevic vertelt via het verhaal van La Chana ook het verhaal van de flamenco zelf. Niet voor niets won de documentaire vorig jaar op het IDFA de VPRO publieksprijs.
Antonia Santiago Amador toerde in de jaren zestig en zeventig van de twintigste eeuw met haar dans- en muziekgezelschap de hele wereld door. Nog steeds geeft ze flamencolessen aan een nieuwe generatie. Ritme is volgens haar belangrijkst. Als je dat aanvoelt komt de rest vanzelf. Zelf kan ze door een slechte knie alleen nog maar zittend ritmes creëren met haar voeten. Maar zo snel dat haar leerlingen het niet altijd kunnen volgen!
Hoe tragisch dat eigenlijk is, voel je als La Chana vertelt wat flamenco dansen altijd voor haar heeft betekent. Een manier om de eigen ziel te ontdekken en te verkennen. De ultieme vorm van zelfexpressie! Als je de beelden ziet van hoe ze danst, begrijp je waarom La Chana de koningin van de flamenco werd genoemd.
