Slimane Beiji is het zwijgzame middelpunt van een drukke, praatgrage familie. Zelfs als hij afwezig is, draait alles om hem. Zoals tijdens de zondagse lunch bij zijn ex-vrouw Souad, waar zijn kinderen en kleinkinderen uitvoerig over hem praten. Ook al zijn ze al lang gescheiden, Souad maakt nog elke zondag een bord couscous met vis voor Slimane klaar.
Slimane woont in een pension met uitzicht op de haven in het Zuid-Franse Sète. Vijfendertig jaar werkte hij op een scheepswerf, maar daar is hij niet meer nodig. Met zijn vertrekpremie koopt hij een boot. Zijn droom: een drijvend couscous-restaurant beginnen. Hulp bij de uitvoering van zijn plannen krijgt hij vooral van zijn doortastende stiefdochter Rym. Samen lopen ze tegen een muur van bureaucratische onwil op. Ook binnen de familie begint het te rommelen; de spanningen tussen Slimanes oude en nieuwe gezin nemen langzaam toe. De botsingen van de Noord-Afrikaanse familie met de overwegend blanke bestuurlijke elite van het stadje leggen veel onderhuids racisme bloot. Toch gaat La graine et le mulet niet in de eerste plaats over integratieproblemen.
La graine et le mulet, veelvuldig bekroond in Venetië en Frankrijk, is een film met veel gezichten. Nieuwkomer Hafsia Herzi kreeg vier prijzen voor haar indrukwekkende vertolking van de vurige Rym. Soepel schakelt Kechiche van soap naar multi-cultureel drama, van eenakter naar familie-epos, van komedie naar tragedie. Hij doet dat met relatief eenvoudige middelen: een beweeglijke camera zit de
hoofdpersonen dicht op de huid, en in lang opgerekte scènes wordt er eindeloos gekibbeld, gegeten en gedronken. De belangrijkste troef van La graine et le mulet is zijn lengte. Voor alles neemt Kechiche de tijd. De maaltijdscène aan Souads keukentafel gaat door en door, alsof hij zijn acteurs aanspoort niet langer te spelen, maar volledig op te gaan in hun rol.
