Ze zouden opnieuw beginnen, na jaren tevergeefs proberen een kind te krijgen. Veertigers Maud en Frank zijn in Chili. Ze beklimmen bergen, drinken bier met andere reizigers. Voor Maud werkt het niet. Na een ruzie pakt ze haar spullen en gaat haar eigen weg. Naar het noorden, over besneeuwde bergtoppen en door stoffige woestijnen en komt Messi tegen, een kordaat jongetje dat wel wat ouderlijk gezag kan gebruiken.
Met haar eerste bioscoopfilm maakt Marleen Jonkman een gelaagde road movie over groot verdriet dat moeilijk in woorden te gieten valt. Dus gebruikt ze beelden. En het gezicht van Rifka Lodeizen, een actrice die van Maud een mooi gecompliceerde vrouw maakt. In de eerste, blauwgrijze fase van de film, zie je haar er wel voor aan de baby van een ander te kidnappen. Maar we groeien met haar mee terwijl Maud via slingerende zijweggetjes in een warmere, oranjegele fase terechtkomt. De contouren van haar gezicht worden schoorvoetend zachter.
Het belangrijkste zijweggetje is haar ontmoeting met Messi. In haar beste Spaans bouwt Maud een luchtige vriendschap met hem op. Mooi om te zien dat die band geen amechtige trekken krijgt. Van uitgebreid gepsychologiseer, of exotische blikken op Chileense landschappen moet de film het niet hebben. Wel van een sterk thema en een even krachtige hoofdrolspeelster.
