Pedro Almodóvar is één van Europa’s meest vooraanstaande regisseurs. Een echte auteur die regelmatig thema’s en verhaalstructuren terug laat komen en al zijn films van een eigen opvallende visuele stijl voorziet. Dat handelsmerk zorgt ervoor dat ook La piel que habito zeer intrigerende en soms ongemakkelijke vragen oproept, over de relatie tussen ons uiterlijk en onze identiteit.
Er is iets vreemds aan de hand in het huis van Robert Ledgard, een vermaard en vooruitstrevend plastisch chirurg. In zijn keuken hangt een monitor die zicht biedt op een verborgen kamer. Daarin bevindt zich een beeldschone vrouw. Ze heet Vera, en verblijft er duidelijk tegen haar wil.
Ledgard, een briljant plastisch chirurg, die geobsedeerd is door trauma’s uit zijn verleden, probeert deze te overwinnen met een medische uitvinding. Na jaren research in zijn privé laboratorium, heeft hij eindelijk zijn missie volbracht. Zijn doorbraak lijkt hem zelfs in staat te stellen zijn grote liefde nieuw leven in te blazen. Maar niets is wat het lijkt.
La piel que habito, oftewel ‘de huid waarin ik woon’ is een lust voor het oog met fantastisch acteerwerk. Zoals gewoonlijk stopt kunstliefhebber Almodóvar zijn film vol met zijn persoonlijke favorieten. In La piel qua habito zijn dat bijvoorbeeld de beeldhouwwerken van Louise Bourgeois (die Vera ertoe brengen zelf te gaan beeldhouwen) en de boeken van Alice Munro.
Het zijn details, maar juist de details doen ertoe bij Almodóvar, misschien nog wel meer dan de grote lijnen van de plot. Veel draait weer om schoonheid. Niet alleen de fantastische aankleding, maar ook de acteurs zijn een lust voor het oog, met Elena Anaya als ontdekking en Antonio Banderas als getraumatiseerd chirurg. De nieuwe film van Almodóvar gaat onder je huid zitten!
