Suzanne Simonin beschrijft haar leven in brieven vanaf het moment dat ze als jonge vrouw, tegen haar wil, naar het klooster wordt gestuurd. Ondanks haar vroomheid wil ze het liefst in de ‘ware wereld’ leven. Haar zussen zijn uitgehuwelijkt en dat heeft haar ouders een vermogen aan bruidsschatten gekost. Er is geen geld meer om Simone op stand uit te huwelijken.
Ondanks de lieve en begripvolle abdis, die haar begeleidt en haar de dagelijkse routine in het klooster bijbrengt, weet Suzanne dat het kloosterleven niet voor haar is weggelegd en probeert ze zich eraan te onttrekken. Telkens mislukt het en wordt ze, door de intussen nieuw aangestelde abdis, streng gestraft. De lijdensweg van Suzanne wordt steeds tragischer. Gedurende vele jaren wordt ze onderworpen aan (seksuele) vernederingen, represailles en de onverdraagzaamheid en het religieus fanatisme van de andere zusters. Uiteindelijk weet ze haar brieven het klooster uit te smokkelen en neemt haar leven een heel andere wending.
De verschillende kloosterlocaties, de kostuums en de mise-en-scène zijn prachtig. Louise Bourgoin en Isabelle Hupert vervullen hun rol als moeder-overste indrukwekkend, Martina Gedeck is sterk als de moeder en de jonge hoofdrolspeelster Pauline Étienne draagt de film overtuigend en is een belofte voor de toekomst.
Diderot’s roman uit 1796 is al een paar keer verfilmd. In 1966 maakte Jacques Rivette een versie met Anna Karina en Liselotte Pulver. De kerk reageerde furieus en zorgde er voor dat de film tijdelijk werd verboden door de Franse censuur. In deze nieuwe versie concentreert regisseur Guillaume Nicloux zich op het geloof van een jonge vrouw die het opneemt tegen een meedogenloos systeem dat het individu vernietigt. Zijn film neemt geleidelijk afstand van het originele verhaal om zich te richten op een meer universeel drama.
