Na een tocht van zo’n tien uur, het laatste stukje over een zandweg die zo stoffig is dat een opwaaiende wolk achter een vrachtwagen het volledige filmbeeld bedekt met een witgrijze waas, klopt Alfonso aan bij het huisje dat hij jaren geleden in de steek liet. ‘Bent u mijn opa?’, vraagt de kleinzoon die hij nooit eerder zag. Zijn ex-vrouw maakt snel duidelijk dat ze niets meer met Alfonso te maken wil hebben. Zijn doodzieke zoon Geraldo is bedlegerig en nauwelijks in staat tot praten.
En dat is nog maar het begin van het beklemmende La tierra y la sombra (Land en schaduw). Het grote Colombiaanse filmtalent César Augusto Acevedo (1987) situeert zijn verhaal in de provincie waarin hij opgroeide, Valle del Cauca, waar suikerriet de belangrijkste bron van inkomsten vormt. Zij aan zij met het familiedrama speelt de oogst op de plantages een opvallende rol, waarbij het land in lichterlaaie wordt gezet om het messcherpe suikerrietblad op te ruimen. Dat zorgt rond het huisje van Alfonso’s familie, met aan alle kanten uitzicht op het suikerriet, voor apocalyptische regens van stof en as.
De film werd tijdens het filmfestival van Cannes in 2015 bekroond met de Camera d’Or voor het beste debuut.
