Ten tijde van Brejnev was Andreï Filipov de meest befaamde dirigent van de USSR en leider van het wereldberoemde Bolchoï Orkest. Nadat hij weigert om zijn vriend Sacha en andere joodse muzikanten uit het orkest te zetten, wordt hij op het toppunt van zijn carrière ontslagen. Dertig jaar later werkt hij nog steeds voor het Bolchoï Orkest maar nu in de schoonmaakploeg. Op een avond ziet hij toevallig een fax waarin het Bolchoï Orkest officieel uitgenodigd wordt voor een concert in Parijs. Andreï krijgt een waanzinnige inval. Waarom zou hij zich samen met zijn vroegere collega-muzikanten, die zoals hij leven van klusjes, niet voordoen als het Bolchoï Orkest en met hen naar Parijs gaan? Het is het begin van een muzikaal avontuur waarin ze wraak nemen op al het onrecht dat hen is aangedaan.
De Joods-Roemeense regisseur Radu Mihaileanu behoort tot de generatie die onder het communisme het land moest verlaten om elders een carrière op te bouwen. Net als veel van zijn lotgenoten belandde hij uiteindelijk in Parijs, waar hij debuteerde met het politieke drama Trahir. Ook Le concert zou je een politiek verhaal kunnen noemen, al tendeert het nu meer naar een politiek-muzikale klucht. Le concert beweegt zich tussen slapstick en sentiment. Het optrommelen van de gewezen concertleden zorgt voor vaart en spanning. En voordat uiteindelijk Tsjaikovski’s Vioolconcert zelfs bij de meest cynische toeschouwer de tranen zal laten stromen, moeten de orkestleden eerst in Parijs nog wat bijverdienen als straatmuzikant of illegale kaviaarverkoper.
Le Concert kreeg een César voor Beste Muziek en één voor Beste Geluid.
