Le Havre is een warm bad voor de ziel en laat de Europese immigratieproblematiek zien op zijn Kaurismäki’s: droogkomisch, zachtmoedig en grauwgrijs. Een prachtig hedendaags sprookje waarin compassie en broederschap zonder sentimentaliteit de helden zijn.
Zoals de titel doet vermoeden, verruilde de Finse regisseur Kaurismäki het decor van zijn geliefde Helsinki voor het Franse Le Havre. Daar ontmoeten we Marcel Marx en zijn vrouw Arletty. Hun rustige wereldje, waarin Marcel zich overdag dienstbaar opstelt als schoenpoetser en zich ’s avonds laat verwennen door Arletty’s liefdevolle verzorging, wordt plotseling opgeschud. Arletty wordt ziek, waardoor Marcel voor zichzelf moet gaan zorgen en hij zich gaat bekommeren om de tienjarige illegale immigrant Idrissa (Blondin Miguel), die aan het begin van de film met een groep lotgenoten in een container wordt gevonden.
De invloed van Kaurismäki’s locatiewissel lijkt op wat er met het werk van Woody Allen gebeurde toen hij uit New York vertrok: Kaurismäki’s persoonlijke stijl verdwijnt er niet door, maar wordt juist aangescherpt. Alles is present: de spaarzame dialogen en droogkomische acteerstijl, de decors die ondanks veel felgekleurde details grauwgrijs ogen, invloeden van de Amerikaanse film in de beelden en rock en roll op de soundtrack en een tegelijkertijd nostalgische, humanistische en hardvochtige blik op de arbeidersklasse.
