De oorlogsfilm in 360 graden, zei regisseur Samuel Maoz zelf tijdens een interview op het Filmfestival Rotterdam. Lebanon is nog aangrijpender dan Waltz with Bashir van Ari Folman, een film met hetzelfde thema. Lebanon is namelijk geen animatie maar lijkt levensecht!
Juni 1982, de eerste Israëlische-Libanese Oorlog. Een eenzame tank krijgt de opdracht om terroristen in een vijandige stad op te sporen. In de tank zitten vier Israëlische soldaten: Shmuel, Assi, Herzl en Yigal. Jongens van rond de twintig die nooit iets met geweld te maken hebben gehad. Gegrepen door angst en het fundamentele instinct om te overleven, proberen ze wanhopig zichzelf niet te verliezen in de chaos van de oorlog. De hele film blijft de camera bij de vier soldaten in een tank, de kijker ziet alleen wat zij waarnemen.
De regisseur, destijds zelf dienstplichtig militair, wil laten zien hoe het is om tegen je wil dood en verderf te zaaien, waarbij je nauwelijks weet waar het allemaal om draait tussen de strijdende partijen.
De jonge mannen in de tank zijn eigenlijk helemaal niet opgewassen tegen deze taak: ze hebben alleen geoefend op strobalen! Wat zich buiten afspeelt kunnen ze zien via hun vizier: kapotgebombardeerde dorpen, wanhopig ronddolende mensen, iemand die een raket op de tank afvuurt. De angst en vertwijfeling van de jongens is voelbaar voor ons als kijkers.
Net als Ari Folman de regisseur van Waltz with Bashir beschouwt ook Samuel Maoz het maken van de film Lebanon als een herbeleving van wat je in onwetendheid hebt meegemaakt. Een soort verwerking en een therapeutische noodzaak.
De film won op het festival in Venetië de Gouden Leeuw.
