Klassenverschil smelt als sneeuw voor de zon in de vederlichte romantische zedenkomedie Les femmes du 6ème étage. Het verhaal speelt in de vroege jaren zestig, de tijd van cocktails, mantelpakjes en Chevrolets. Voor welgestelde burgerlijke types lijkt niet veel anders weggelegd dan de voorspelbare dagelijkse sleur. Maar een saaie getrouwde Parijzenaar herontdekt door zijn Spaanse huishoudster de liefde.
Mijnheer Joubert boert goed als beurshandelaar, maar weet niks leukers te bedenken dan thuis bij zijn vrouw zitten. Dan komt er een nieuwe huishoudster, ter vervanging van de vorige. Dat blijkt een temperamentvolle Spaanse te zijn die het leven van meneer Joubert volledig op zijn kop zet.
De huishoudster, Maria, woont in hetzelfde appartementgebouw met nog een stel hardwerkende Spaanse vrouwen. Ze zijn naar Frankrijk getrokken omdat er in hun eigen land niet zoveel werk voor ze is.
Maria zal meneer Joubert, Jean-Louis voor bekenden, wel eens leren hoe je van het leven kunt genieten. Lichtvoetig, frivool maar met een humoristische inslag. Hij is eerst wat onwennig, maar al gauw heeft Jean-Louis de nieuwe levensstijl te pakken die zijn dagelijkse leven helemaal op zijn kop zet. Dat zijn vrouw er niet zo gelukkig mee is, geeft een verrassende draai aan de film.
Regisseur Le Guay heeft als waarnemer van de alledaagse beslommeringen oog voor details. Daarin ligt maar al te vaak onbedoelde humor, waar hij de toeschouwer met genoegen op wijst. De humor ligt op straat als je hem maar wilt zien.
Hij verstopt in zijn beelden bijna onmerkbaar wat kritische kanttekeningen als het over de achtergestelde positie gaat van immigranten in Frankrijk, maar daarnaast brengt hij een ode aan hun nieuwe vrijheid: ze zijn immers aan het regime van de Spaanse dictator Franco ontsnapt!
