Door de titel, de melancholieke inhoud en de mozaïekstructuur werd Lotus na de première op het Nederlands Film Festival onmiddellijk vergeleken met Magnolia (1999) van Paul Thomas Anderson. De film van debuterend regisseuse Pascale Simons zal bij veel mensen herkenning oproepen. Het overkomt iedereen wel eens het gevoel ‘niet gehoord te worden’ door de omgeving. Het gevolg: pure eenzaamheid.
In de film worden verschillende mensen gevolgd in hun alledaagse leven. In de grote stad, in dit geval Rotterdam, leven mensen wel dicht op elkaar, maar velen weten niet eens wie hun buren zijn.
Een belangrijke rol speelt Petra (Monic Hendrickx), dochter van een moeder met euthanasieplannen. Petra weet niet hoe ze daarmee moet omgaan. Eigenlijk wil ze het wel met haar eigen dochter delen, maar ze besluit haar bij nader inzien daar toch niet mee te belasten. En ook in de andere verhalen: over een voetballer in een revalidatiecentrum, een jong stel dat een dagje uit is en een vader met een dubbelleven, gaat het over het niet in staat zijn elkaar te bereiken.
De voetballer (Chris Zegers) houdt zich stoer, maar weet zich geen raad met de situatie. Hij moet in het zwembad getakeld worden en dan kijkt hij recht tegen de buik aan van een levenslustige hoogzwangere vrouw (Georgina Verbaan).
Een ander voorbeeld van eenzaamheid treffen we bij een echtpaar (Jack Wouterse en Frieda Pittoors) met een autistisch kind. De ouders hebben heel verschillende ideeën over hoe ze hier op de beste manier mee om kunnen gaan. Ze blijven het allebei op hun eigen manier doen en daardoor weet hun kind niet waar het aan toe is.
Hoe elk van deze personages zijn weg zal gaan, vertelt deze film in sterke beelden. Lotus is geen Magnolia, maar wel een knap, beheerst debuut.
