De muziek in deze film staat als een huis, met orkest, sterke drumpartijen en epische gitaarsolo’s. Hoewel Lou Reed erin slaagt elke noot anders te zingen dan op de gelijknamige LP, blijft het een zeer overrompelende en aangename luisterervaring. Lou Reed is natuurlijk een dagje ouder geworden, maar zijn talenten zijn hetzelfde gebleven: hij weet ons nog steeds tot op het bot te overtuigen.
Lou Reed en zijn fans moesten 33 jaar wachten op het concert dat in deze film gepresenteerd wordt. In 1973 nam Reed ‘Berlin’ op, een ambitieus album dat een scherp contrast vormde met zijn superhit ‘Walk on the Wild Side’. De verschillende songs, in een orkestarrangement, gingen over dezelfde personages en over jaloezie, woede, verlies en drugsverslaving en hadden een complexiteit en een somberheid zoals dat in de popmuziek niet eerder was vertoond.
De negatieve recensies die het album kort na zijn release kreeg, brachten de hoop om zeep die Reed en zijn producer Bob Ezrin koesterden om het album live te brengen.
Maar nu, 33 jaar later, is het toch zo ver. Julian Schnabel regisseerde de productie en filmde vijf nachten lang in het New Yorkse St. Ann’s Warehouse. Zijn dochter Lola draaide de impressionistische filmpjes die tijdens het optreden geprojecteerd werden en die de narratieve elementen van de muziek verhogen. Reed, die nu 60-plus is, is nog altijd even cool. De band is schitterend en wordt begeleid door het Brooklyn Youth Chorus dat het achtergrondkoor vormt. En Anthony (van The Johnsons) zingt ‘Candy Says’, een geweldige zanger die niet zou zijn wie hij is zonder de nukkige man die hem begeleid op de gitaar: Lou Reed!
Er is heel veel veranderd sinds 1973, maar het verstrijken van de tijd maakt dat de songs nu nog even veel indruk maken als toen. Misschien wel meer!
