Lourdes waar sinds de verschijning van Maria aan Bernadette Soubirous in 1858 jaarlijks meer dan 5 miljoen pelgrims komen. En waar verschillende documentaires over gemaakt zijn. Toch is het meer dan 20 jaar geleden dat de Bisschop van Lourdes voor het laatst toestemming gaf om een fictie verhaal te verfilmen in dit belangrijke bedevaartsoort. Na verschillende bezoeken en een jaar onderhandelen lukte het regisseur Jessica Hausner pas om toestemming te krijgen om deze film te maken.
Lourdes is een bijzondere film geworden met een ongebruikelijk, gevoelig onderwerp dat op een smaakvolle subtiele manier voor het voetlicht wordt gebracht. En met een mooi verfijnd spel van Sylvie Testud. De kracht van deze film is dat ze niet veroordeelt. Er is steeds wel een lichte satire merkbaar maar die ligt dichter bij verwondering dan spot. En de film is nergens voorspelbaar.
Christine die MS heeft en in een rolstoel zit, gaat niet mee omdat ze gelooft dat ze zal genezen. Ze doet mee aan dit soort reisjes van de kerk omdat het de enige manier is om er even uit te zijn.
Wanneer het wonder geschiet reageert haar omgeving maar lauw, in ieders ogen leest ze de verbazing, ongeloof en jaloezie.
Door het rustige tempo en de indringende manier van filmen, is het een film die je niet snel vergeet.
Deze film trok veel publieke belangstelling op het afgelopen Internationale Filmfestival in Rotterdam.
