De Spaanse filmmaakster Icíar Bollaín schotelt met Mataharis haar publiek geen glamourwereld voor. Mataharis stelt de vraag wat privacy nog waard is in een tijd waarin werkgevers hun personeel afluisteren en elke straathoek wordt vastgelegd door Google. Tegelijk maakt de film duidelijk dat geen enkele hoeveelheid informatie werkelijk toegang biedt tot wat zich in ons hoofd afspeelt.
Sinds de kinderen uit huis zijn, is Carmens huwelijk verdord. Ze vindt afleiding in haar werk. Als privédetective kent ze de schaduwzijden van de liefde: het leeuwendeel van haar zaken draait om overspel. Met foto’s en filmmateriaal bevestigt ze de vermoedens van haar cliënten.
Carmens collega’s zijn jonger en minder stoïcijns. De ambitieuze Inés stort zich vol overgave op haar opdrachten, zonder de morele implicaties te overzien. Eva is gesloopt door de zorg voor haar jonge kinderen. Wanneer ze ontdekt dat haar man iets voor haar verbergt, gaat ze als een professional te werk. Ze schaduwt hem, spit in zijn agenda en e-mail, en speelt toneel om achter de waarheid te komen.
Het beroep van deze vrouwelijke privédetectives spreekt tot de verbeelding, maar de werkelijkheid blijkt minder spannend. De heldinnen van deze tragikomedie zijn vrouwen van vlees en bloed, vol twijfels en vaak tot op het bot vermoeid. Hun leven blijkt een afspiegeling van wat zij in hun werk aantreffen, maar er is één verschil. Thuis is louter observeren niet genoeg.
Net als in haar vorige film, het veelbekroonde Te doy mis ojos (2003), laat Bollaín veel afhangen van haar acteurs. Die keuze pakt opnieuw goed uit: María Vazquez, Nuria González en Najwa Nimri zijn aan elkaar gewaagd. Hun spel, subtiel maar veelzeggend, maakt dat de film boeit en ontroert.
