Micmacs à tire-larigot

Acht jaar na de tophit Le fabuleux destin d’Amélie Poulain heeft Jean-Pierre Jeunet zich voor zijn zesde speelfilm vol overgave gestort op de wapenindustrie.
En voor het eerst laat hij zich van zijn komische kant zien, weliswaar met een scherp randje.
De vader van Bazil komt om bij het demonteren van een mijn, waardoor Bazil in een weeshuis belandt. Hij is daar compleet ongelukkig. Volwassen geworden slijt hij zijn dagen als cinefiele videotheekmedewerker. Wanneer hij als onschuldige omstander een kogel in zijn hoofd krijgt [die niet verwijderd kan worden], komt aan die carrière een abrupt eind. Berooid sluit hij zich aan bij een bont groepje zwervers, die leven van het afval van de consumptiemaatschappij. Hij besluit zich te keren tegen alles wat met wapens te maken heeft, te beginnen met de vervaardigers ervan. Samen met zijn nieuwe surrogaatfamilie – een uitvinder, een slangenvrouw, een moederlijk type – zet hij een complexe wraakactie op touw, die zich richt op twee concurrerende wapenfabrikanten: zij zijn immers de producenten van de mijn en de kogel die zijn leven overhoop hebben gehaald.
Micmacs is een lust voor het oog, zoals je van Jeunet mag verwachten. Jean-Pierre Jeunet houdt van eigenzinnige karakters, uit schroot opgetrokken machinerieën en kinderlijke fantasieën. Hij stopt het beeld dan ook vol met excentrieke vondsten, slapstickhumor, absurde eigenaardigheden en kritiek op de oorlogsindustrie.
Het succes van Amélie was zo overweldigend dat evenaring een bijna onmogelijke opgave leek. Met Micmacs à tire-larigot lijkt Jeunet in de buurt te komen. De film doet bij vlagen denken aan zijn verrassende debuut Delicatessen en is minstens zo droogkomisch.