Van de trilogie is dit het spannendste en misschien wel het beste deel. Het geweld voert deze keer niet zo de boventoon, want het is nu een ouderwetse rechtbankthriller. Bovendien is het origineel door het gegeven dat spionnen die elkaar van vroeger kennen nu (gedwongen) weer samen moeten gaan werken. Stelt u zich eens voor dat uw ruim zeventig jarige buurman die elke avond de hond uit laat, zaterdags zijn autootje wast en op zondag in de tuin werkt, vroeger als spion er niet voor terugdeinsde zijn tegenstanders uit de weg te ruimen.
Lisbeth Salander heeft een levensbedreigende aanslag overleefd en ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis. Dat geldt ook voor de man Alexander Zalachenko, die verantwoordelijk is voor haar duistere en pijnlijke verleden. Salander wordt in de media neergezet als een psychopaat en gezocht voor moord. Maar Blomkwist blijft overtuigd van haar onschuld. Hij ontdekt de relatie tussen haar verleden, de vrouwenhandel en de Zweedse veiligheidsdienst. Daarover wil hij in zijn blad Millennium publiceren. Vooralsnog vertrouwt Salander niemand, ook Michael Blomkwist niet, die haar als enige heel goed kent. Uiteindelijk moet ze voor de rechtbank verschijnen. Zal ze onschuldig worden verklaard?
Stieg Larsson(schrijver 3 boeken) is verantwoordelijk voor de inhoud van de drie films. Is het een aanklacht tegen o.a. het vrouwengeweld en ondoorzichtige geheime dienst en politiek of gewoon een onderhoudende film. Oordeel zelf.
De bad guys komen toch uit een andere wereld en onze helden doen het goed, ondanks dat ze niet perfect zijn. We herkennen onszelf erin en dat werkt goed.
Maar dat alles vereist een goede vertelkunst, acteer en regiewerk en daar voldoet deze film in allerlei opzichten aan.
