In Mongolië wordt hij gezien als de vader van de natie. Zijn levensverhaal is na eeuwenlange mondelinge overlevering aangevuld met mythische elementen. Deze veldheer, later bekend als Dzjengis Khan, verenigde alle Mongoolse stammen en onderwierp een groot deel van Europa. Omdat stille diplomatie niet echt aan Dzjengis Khan was besteed, is hij de geschiedenis ingegaan als een meedogenloos en bloeddorstig tiran.
De historische spektakelfilm Mongol, gebaseerd op authentiek bronnenmateriaal, probeert de naam van Khan enigszins te zuiveren. Hiervoor gebruikt de film een middel dat even beproefd is als dubieus. De jonge Temüjin wordt hier neergezet als een humanist avant la lettre, die zowel manschappen als tegenstanders streng maar menselijk behandelt. Ook in de keuze van zijn vrouw is Temüjin zijn tijd ver vooruit. In plaats van naar de wijze raad van vader Khan te luisteren (bij de selectie van een vrouw kijk je vooral naar een paar sterke benen) kiest Temüjin zijn bruid omwille van haar karakter. Het spreekt vanzelf dat die echtgenote dan weer feministische trekjes vertoont, en dat in een tijd dat vrouwen nog vaak met lasso’s werden gevangen.
Ondanks het gebrek aan biografische geloofwaardigheid en diepgang, is Mongol bepaald geen mislukking. Dat is te danken aan de schitterende fotografie. De Mongoolse vlakten, wouden en stadjes zien er allemaal even prachtig uit en zijn met veel oog voor detail en in betoverende kleuren in beeld gebracht. De filmmuziek is een mengeling van Aziatische en Europese muziek. De prachtige beelden en het oorlogsspektakel zorgen ervoor dat de twee uur die Mongol duurt in een ommezien voorbijgaan. Die kwaliteiten verklaren meteen de Oscarnominatie voor beste buitenlandse film.
