De film heeft al een zegetocht door Europa gemaakt. Voor een debuutfilm is het een juweeltje. Niet voor niets dat de film bij het Nederlands Filmfestival meer films in de wacht sleepte dan Oorlogswinter.
Een vrouw beslist op een dag dat ze alles aan haar bezittingen weg doet om een zwervend bestaan te gaan leiden. Het hoe en waarom blijft voor ons een raadsel.
Ze vertrekt naar Ierland om daar door de onherbergzame heuvels van Connemara te trekken. De jonge vrouw in haar vuile spijkerbroek lijkt niks van mensen te moeten hebben. Maar als ze, ver van de bewoonde wereld, Martin tegenkomt is er toch een “bits”contact. Ze blijft bij hem voor kost en inwoning en helpt daarvoor mee met turfsteken, tuinieren e.d. Ze heeft een voorwaarde: geen vragen, geen gesprekken, ofwel “nothing personal”.
Het is natuurlijk heel spannend hoelang twee mensen volhouden, niks te zeggen!
We worden meegetrokken in de levens van deze twee mensen en voortdurend hangt de vraag boven de film, waarom kiezen twee mensen zo te leven?
Het landschap geeft een mysterieuze sfeer en dat samen met het ingetogen spel van Martin en Anne maakt het een veelzeggende, zwijgende film.
Het terug-naar-de-natuur-gevoel doet denken aan Into the Wild: in eenzaamheid proberen te overleven. De regisseur bewijst haar talent met kleine scènes, die zeer terloops overkomen maar met zoveel gevoel voor detail.
Vooral het slot is ontroerend; daar heb je geen dialoog voor nodig.
