Je hoeft geen fan van The Beatles te zijn om te weten dat John Lennon op 8 december 1980 werd vermoord door een gestoorde fan. Minder bekend is het verhaal van de jeugd van de muzikant. In Nowhere Boy zijn de memoires van Johns halfzus Julia Baird gecombineerd met uitspraken van Lennon zelf. Resultaat is een gevoelig verhaal over de roerige jeugd van de talentvolle rocker.
De eerste helft van de film draait om het gezinsleven van de onzekere, stuurloze ‘Beatle-in-wording’. John groeit op in een doodgewoon rijtjeshuis in het suffe Woolton, een buitenwijk van Liverpool. Vanaf zijn vijfde jaar woont hij bij zijn strenge tante Mimi, met wie hij elke dag ruzie heeft. John mist de vrolijkheid van zijn moeder Julia, maar wordt wel blij van zijn oom George, die hem zijn eerste muziekinstrument geeft: een mondharmonica.
Moeder Julia leert hem spelen op de banjo en neemt hem mee naar de film Love me Tender. John wil net als Elvis een meidenmagneet zijn. Een goede reden om zelf muziek te gaan maken. ‘The Quarrymen’ krijgen een snelle introductie, maar wanneer Paul McCartney ten tonele verschijnt, neemt regisseur Taylor-Wood de tijd om hem aan het publiek voor te stellen. “Nee, zo speel je geen gitaar. Dat zijn banjo-akkoorden”, zegt McCartney tegen zijn toekomstige vriend.
De kracht van Nowhere Boy ligt in de nadruk op de familieperikelen van John Lennon, al komt zijn muzikale carrière natuurlijk wel aan de orde. Taylor-Wood houdt deze twee onderdelen in balans en zorgt ervoor dat de film geen tranentrekker wordt. Ook is het geen standaard verhaal geworden over een aan seks, drugs en rock ’n roll verslaafde popartiest, maar een goed uitgewerkt sociaal drama over een talentvolle rocker in een burgerlijke buitenwijk van Liverpool.
