Poetry lijkt een zoektocht naar schoonheid. Dat is zeker het geval in het verhaal van Mija, maar regisseur Lee Chang-dong laat ook lelijkheid zien. Toch geeft hij Mija’s leven een rijkdom waar ze zelf niet bij stil staat.
“Poëzie is zoeken naar een juiste manier van kijken”, zegt een personage in de film. Met dat motto voor ogen staat Mija, een bejaarde vrouw, in het leven.
Wanneer bij haar Alzheimer wordt vastgesteld, snapt ze niet zo goed wat dat betekent. Impulsief besluit ze een cursus poëzieschrijven te volgen en is vastbesloten elke gedachte en observatie op te schrijven in de hoop een gedicht te kunnen schrijven. Ze is er van overtuigd dat als ze veel oefent haar geheugen en haar taalgevoel zullen verbeteren
Door omstandigheden heeft zij de zorg voor haar kleinzoon Wook op zich genomen, een onverschillige, irritante puber. Daarnaast verdient ze nog wat bij door een oude invalide man te verzorgen
Terwijl Mija haar ogen goed de kost geeft, lijken veel dingen in haar directe omgeving haar volstrekt te ontgaan. De bezorgde vader van een vriend van Wook confronteert haar met de harde feiten: Wook en zijn vrienden zijn indirect verantwoordelijk voor de zelfmoord van een klasgenoot. Om de affaire in de doofpot te stoppen en de moeder van het meisje af te kopen, zal ook Mija een aanzienlijk bedrag op tafel moeten leggen. De vraag is alleen waar de frêle bejaarde haar aandeel in het zwijggeld vandaan gaat halen.
De film probeert de toeschouwer te bewegen de wereld op dezelfde manier te ervaren als Mija. De regisseur neemt er de tijd voor, je zou de film bijna als een soort meditatie kunnen zien: laat alles om je heen los en laat de beelden voor zichzelf spreken.
Een mooie film, vooral ook door de fenomenale acteerprestatie van Yun Junghee, de leading lady van de Koreaanse cinema. Haar wereldvreemde personage is de ziel van dit subtiele melodrama.
