Bij gebrek aan een beter woord zou je Samsara een documentaire kunnen noemen, maar de film is meer dan dat. Deze magistrale film is moeilijk in woorden te vangen en met vrijwel niets te vergelijken.
Gedurende een periode van vijf jaar schoten Ron Fricke en Mark Magidson in 25 landen adembenemende beelden van heilige plaatsen, rampgebieden, industriële landschappen en natuurwonderen die zonder toelichting op de kijker worden afgevuurd.
Meest in de buurt komt Koyaanisqatsi uit 1982, een montage van indrukwekkende beelden waarin een maatschappijkritische boodschap zat verwerkt. Commentaar werd er niet geleverd, de muziek van Philip Glass en de visuele elementen deden al het werk.
Dat Samsara gelijkenissen vertoont met Koyaanisqatsi is geen toeval. Filmmaker Fricke schreef eraan mee en nam tevens de baanbrekende cameravoering voor zijn rekening.
Samsara was in 2011 al af, maar verschijnt nu pas in het filmcircuit en is nog beter dan Koyaanisqatsi, zowel qua techniek als qua inhoud. We zien het leven op de planeet in al zijn facetten. Taferelen van beelden van de natuur, kunst, technologie en godsdienst van over de hele wereld gaan vloeiend in elkaar over. Dit klinkt misschien overambitieus of zweverig, maar wie zich er voor openstelt, krijgt een overweldigende bioscoopervaring. Het woord documentaire doet deze film tekort. Samsara is een belevenis!