Prachtig portret van een opvanghuis vol weerbarstige pubers en vooral van verzorgster Grace (knappe rol van Brie Larson). Grace, in de twintig, ontzettend bevlogen, wordt na de komst van een nieuwe bewoner met haar eigen verleden geconfronteerd. Valt een vicieuze cirkel van een slechte jeugd te doorbreken? Regisseur en ervaringsdeskundige Cretton probeert het zonnig in te zien, ondanks alles.
Jeugdwerkers Grace en haar vriend Mason (John Callagher jr) zijn geen surrogaatouders en ook geen therapeuten. Hun enige taak is de jongeren een veilige plek te bieden. De regels in het opvanghuis: geen drugs, gevloek, scherpe voorwerpen en altijd de kamerdeur open laten staan. Ze willen geen automutilatie of zelfmoordpogingen.
Regisseur Cretton schetst heel eenvoudig de realiteit van alledag door de filmkijker, samen met Grace, de kamers te laten controleren. De ene jongere heeft ergens een schaar verstopt of wiet. Bij de andere vindt ze een dagboek vol angstige, inktzwarte tekeningen. Al deze jongeren hebben afschuwelijke dingen meegemaakt
En soms nemen ze Grace en Mason voorzichtig in vertrouwen. De komst van een tienermeisje dat zich van iedereen afsluit en zichzelf in de armen snijdt, haalt bij Grace echter onverwerkte herinneringen naar boven.
Cretton vertelt het verhaal zonder in melodrama, vals sentiment of hulpverlenersjargon te vervallen. En dat is knap!
